Nog een keer! – blog Inge

Tuurlijk! Dat voorlezen goed voor je kind is, dat snapt iedereen. Als je je kind regelmatig voorleest, wordt zijn woordenschat enorm uitgebreid en ontwikkel je zijn taalontwikkeling. Je stimuleert zijn fantasie en bij elk boek dat je voorleest, wordt zijn wereld groter. Dat alleen al zou genoeg moeten zijn om minstens een kwartier per dag voor te lezen (en nee, dat lukt heus niet altijd, en dat is ook helemaal niet erg zolang je er maar regelmaat in houdt). Voorlezen kan namelijk altijd en overal: ‘s avonds voor het slapengaan maar ook zondagochtend met zijn allen op het grote bed of ‘s middags na een drukke schooldag.

Wat ik zelf mínstens zo fijn vind aan voorlezen, is de herinneringen die je je kind meegeeft. Samen lezen is samen lachen, samen huilen, samen avonturen beleven, en dat zijn dierbare momentjes. Denk maar eens terug aan de lievelingsboeken uit jouw eigen vroege jeugd. Ik weet zeker dat die gedachten warme gevoelens met zich meebrengen. Als ik bijvoorbeeld terugdenk aan de boeken die ik als kleuter kreeg voorgelezen, weet ik van heel veel boeken nog preciés wie het me voorlas en welke emotie het opriep.

De stem die mijn vader gebruikte als hij de reus met de Wimwam-oren voorlas: zo grappig! Maar doodsbang was ik als hij bij de bladzijde van Rrrrrover Rat aankwam tijdens het lezen van ‘Het Muizenboek’. Zooo spannend… Mijn moeder was dol op Floddertje en bracht die liefde ruimschoots over. Oh, oh die Floddertje toch die het tafellaken ging wassen met wel héél veel schuim. Samen giechelen met onze hand voor de mond.

Ik ben zo blij dat mijn kinderen ook een heel rijtje lievelingsprentenboeken kunnen opnoemen die  ‘echt nooit weg mogen, mam!’. Het boek ‘Eend op de fiets’? Stukgelezen (nog een keer, nog een keer!). Hier thuis zeggen we nog steeds ‘Je bent een spruitje! Je bent een erwtje!’ naar aanleiding van het hilarische boek ‘Groen’ van Leo Timmers. De jongste was samen met kleine Toon boos toen zijn trui niet meer paste (‘De lievelingstrui’ van Tjibbe Veldkamp) en slechte chauffeurs noemen wij botskabouters (‘En toen ging Hotze botsen! Nee toch?’ ook weer uit een boek van Tjibbe Veldkamp). Mijn oudste dochter kon de jongste zonder zelf te kunnen lezen ‘Ik zou wel een kindje lusten’ voorlezen. Ze kende het hele verhaal uit haar hoofd en wist met de juiste intonatie haar zusje elke keer weer aan het gieren te krijgen.

Het gevoel van geborgenheid, van samen genieten, van het samen delen van een herinnering: dat is toch goud waard? Zorg dat jouw kind later met plezier terug denkt aan die waardevolle momenten. Ze zijn onbetaalbaar en gaan een leven lang mee.