De oudste en de jongste – blog Inge

Met een enorme vaart komt mijn oudste dochter (13) de trap af gedenderd. Verontwaardigd stampt ze de woonkamer in: ‘Mam! Moet je nou eens horen!’ Briesend van woede vertelt ze over een ‘stomme’ actie van haar leraar Aardrijkskunde. Ik hoor in geuren en kleuren alle ins & outs over wat er gebeurd is en wat zij ervan vindt & waarom. Als haar vader thuiskomt, begint de hele riedel weer opnieuw. We geven haar die ruimte, want dit is hoe zij ermee omgaat. Ze moet het delen om het vervolgens te kunnen duiden en loslaten.

Dan komt mijn jongste dochter (10) thuis uit school. ‘Hoe was het vandaag, schat?’, vragen we. ‘Goed, hoor. Ik ga skeeleren!’, en weg is ze. s’Avonds, in bed na het voorlezen, komt ze los. Maar pas wanneer ik doorvraag: ‘Waar heb je vandaag superhard om gelachen? Wie had je vandaag het liefste in een raket naar de maan willen sturen?’ Ik sla bruggetje na bruggetje om zaken omhoog te krijgen waarvan ik weet dat ze spelen ook al begint ze er zelf niet over. Ik tast af wat ze kwijt wil en uiteindelijk is haar hoofd leeg genoeg om lekker te gaan slapen.

Twee dochters, uit hetzelfde nest, die beiden zo anders omgaan met emoties & gevoelens. Af en toe best ingewikkeld, dat opvoeden en begeleiden valt niet altijd mee. Maar wat een rijkdom. Ik herken mezelf & hun vader in ze en leer elke dag weer van hen allebei.